Toine en Rita de Caluwé wonen sinds 1983 aan de Witte Singel:
‘Het geld dat nodig is voor het extra onderhoud en beheer van het Singelpark loopt letterlijk op straat. Er zijn zo veel mensen boven de 55 jaar die al dan niet vrijwillig zonder werk zitten. Zij kunnen heel goed helpen bij het onderhoud van het Singelpark.
Op boerderijen in Zeeuws-Vlaanderen is het bijvoorbeeld heel normaal om niet alleen je eigen erf schoon te houden, maar om er samen met de buren voor te zorgen dat heel de straat schoon is. Zo moet het ook in het Singelpark. Iedereen die aan de singels woont, kan bijvoorbeeld het onderhoud van een bepaald deel van het park voor zijn of haar rekening nemen. Zo kan iedereen het stukje gras dat voor zijn of haar deur ligt zelf maaien. Wij willen best grasmaaien en daar hoeven we dan ook echt geen geld voor te krijgen. Wij zijn niet de enigen die er zo over denken.
Zo zagen we de laatste weken regelmatig een man langs de singels lopen. Met zijn afvalgrijper ruimde hij alle troep op. Hij vertelde dat hij met pensioen is en dat hij iets wil doen. Hij heeft zich daarom voorgenomen om twee keer in de week de singels af te gaan om alles schoon te houden.
Wij zijn opgegroeid in een periode waarin het vanzelfsprekend was dat private taken door burgers werden uitgevoerd. Daarna kwam er een tijd dat de overheid dat werk uit de handen van de burgers nam. Nu daar de middelen niet meer voor zijn, moeten de burgers opnieuw projecten met elkaar waarmaken. Met het Singelpark gebeurt dat al. Waar eerder de overheid het voortouw nam en hoopte dat burgers aanhaakten, nemen nu de burgers het initiatief en proberen zij de overheid te enthousiasmeren.
De verwezenlijking van het Singelpark kost veel geld en tijd. Maar met het lef van initiatiefnemer Jeroen Maters gaat het lukken. We moeten daarbij wel onthouden dat het een marathon is en geen sprint. Het moet in fases gebeuren. Als er maar een duidelijk, visionair plan is waar enthousiaste mensen aan meewerken. Dat is het belangrijkste van alles.’
